Το πρόγραμμα «Οι Νέοι της Όπερας» είναι μία πρωτοβουλία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ) με βασικό στόχο να προσφέρει σε νέους καλλιτέχνες που ξεκινούν τη σταδιοδρομία τους την εμπειρία μίας καλλιτεχνικής περιόδου σε πραγματικές συνθήκες εργασίας με την καθοδήγηση και επίβλεψη πεπειραμένων καλλιτεχνών και δασκάλων. Το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση συνεχίζει να στηρίζει το πρόγραμμα, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο τη διαδικασία κατά την οποία οι νέοι καλλιτέχνες αποκτούν τα εφόδια και τα εργαλεία που θα τους καταστήσουν πραγματικά καταρτισμένους επαγγελματίες σύμφωνα με τις σύγχρονες απαιτήσεις στον χώρο του Λυρικού Θεάτρου.

Οι καλλιτέχνες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μαθήματα υποκριτικής, σεμινάρια τελειοποίησης φωνητικής τεχνικής και προετοιμασίας ρόλων από επισκέπτες καθηγητές και αρχιμουσικούς. Με τις δύο μονόπρακτες όπερες του Τζάκομο Πουτσίνι «Αδελφή Αγγελική» και «Ο μανδύας» και την παρουσίασή τους στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ολοκληρώθηκε η πρώτη καλλιτεχνική περίοδος του προγράμματος.

Οι δύο αυτές όπερες παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης το 1918, ενώ στην Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά το 1970 και πραγματεύονται ζητήματα όπως η απώλεια, το έγκλημα και ο θάνατος, δύσκολα θέματα τα οποία οι καλλιτέχνες κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν με ευαισθησία.

Η παραγωγή των παραπάνω έργων αποτέλεσε την κορύφωση του προγράμματος. Η παρουσίαση σε μία μεγάλη αίθουσα και σκηνή με πλήρη ορχήστρα όπερας και σε πραγματικές συνθήκες και χρόνους μιας παραγωγής, έδωσε την ευκαιρία στους καλλιτέχνες να αντιληφθούν τις προδιαγραφές που θα χρειαστεί να θέτουν και να τηρούν στην επαγγελματική τους διαδρομή.

«Ένας νέος καλλιτέχνης χρειάζεται (εκτός από ταλέντο) στοχοπροσήλωση, συνοδοιπόρους κι ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης όπου μπορεί να ανθίσει...

Εμπειρίες σαν αυτή που είχα με τους Νέους της Όπερας με έχουν στιγματίσει και διαμορφώσει καλλιτεχνικά και πνευματικά. Μέσα από το πρόγραμμα εξερεύνησα τα όριά μου σε διάφορα επίπεδα. Η πίστη και η επιμονή των εισηγητών του προγράμματος με άνδρωσαν, ενώ η επί σκηνής αλληλεπίδραση με τους συναδέλφους μου γέμισε τις “μουσικές μου τσέπες” με εφόδια που θα ήταν αδύνατο να αποκτήσω αποκλειστικά μέσω της ατομικής μελέτης. Τέλος, η αναμέτρησή μας με τις πραγματικές συνθήκες εργασίας του χώρου (χρήση της Κεντρικής και Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ, σύμπραξη με την ορχήστρα της ΕΛΣ και την ΕΛΣΟΝ του εξαιρετικού Διονύση Γραμμένου κ.ά.) απέδειξε το εφικτό των ονείρων μας.  Η Όπερα, ως μορφή τέχνης που είναι πανανθρώπινη και διαχρονική, χρειάζεται τους “Νέους” της για να εξελιχθεί. Στην Ελλάδα του τώρα, ίσως περισσότερο από ποτέ.»

Μαριέττα Σαρρή, συμμετέχουσα στον πρώτο κύκλο του προγράμματος